Na Woodstock się nie jeździ - na Woodstock się wraca.

W tym poście nie będzie wiele zdjęć, tak jak to było w notce z 21. Przystanku Woodstock. Tutaj raczej postawie na treść, a po zdjęcia zapraszam na mojego instagrama. To co? 22. Przystanek Woodstock - odjaaazd!

 Miłość, przyjaźń

Jak to pięknie było napisane na jednej z koszulek woodstockowych;

"Jeżeli gdzieś jest mój kawałek ziemii to właśnie tutaj!

Na najpiękniejszym festiwalu świata przystanku woodstock.

Tu są moje przyjaźnie, moje chwile radości, moja muzyka

I cała miłość do tej ziemii."

Ludzie, ludzie i jeszcze raz ludzie tworzą ten festiwal. Pół miliona wspaniałych ludzi, którzy raz w roku zjeżdżają się do Kostrzyna nad Odrą, żeby być dla siebie kimś więcej, niż tylko mijającymi się na pasażu czy koncertach ludźmi. Mimo, że się nie znają to nie są sobie obcy. Bo tutaj każdy sobie jest bliski. 

Muzyka

Jeżeli chodzi o muzykę, to w tym roku było bardzo koncertowo w moim przypadku. Dziesięć koncertów i na każdym świetnie się bawiłam, co pieczętują moje siniaki na każdej części ciała. Zaliczyłam falę na Apocaliptyce i Bring Me The Horizon. Wypogowałam się więcej niż przez całe życie. Zaliczyłam telebim więcej niż raz, o czym tak troszku marzyłam.

(tak nawiasem, jeżeli ktoś ma zdjęcie dziewczyny na fali z BMTH w białej, pobazgranej koszulce to proszę się zgłaszać do mnie)

Atmosfera

To tutaj mogę się wykrzyczeć, nie wychwytując z każdej strony krzywych spojrzeń. Tutaj mogę się wypłakać i znajdzie się dziesiątki dłoni do ocierania moich łez. Tutaj mogę się śmiać głośno, nie obawiając się, że ktoś mnie zacznie uciszać. Tutaj, przycupając na kilka minut na krawężniku mogę nawiązać znajomości z wieloma wspaniałymi ludźmi. 

Tu, gdy wyciągnę rękę w górę, co druga osoba przybije mi piątkę. A gdy zacznę śpiewać, dziesiątki głosów dołączą do mnie. Nikt tutaj mnie nie zlinczuje swoim krzywym spojrzeniem i obraźliwymi komentarzami, kiedy przechodząc koło sceny Lecha, puszczą moją najukochańszą Comę, a ja zacznę wyć na cały Woodstock tak, że w promieniu kilkudziesięciu metrów każdemu więdną uszy.

Gdy założę koszulkę z napisami Hodor, Hodor, Hodor & Hodor, miną mnie osoby wołające za mną 'Hooooold the doooooor' bądź 'Hodooooor, hooodoor', a gdy zdobić mnie będzie koszulka Comy, będę wyć  Los cebule z panczurami o metrowych irokezach.

A kiedy wracam zdołowana i wypełniona powoodstockowym dołem z zakończenia, tulą mnie uśmiechnięci ludzie, wołający 'jeszcze tylko rok i znów się widzimy!'

Brudasy, śmiecie, zwierzęta? Nie. Nikt nie ma prawa nas obrażać.

W powyższych zdjęciach, starałam się pokazać to, czego nie pokazują media i ludzie mówiący źle o tym festiwalu. Dzisiaj, przeglądając Facebooka, natknęłam się na zdjęcie, które nie powiem, ale w jakiś sposób mnie zabolało. Przedstawiało ono ludzi taplających się w błotku z dopiskiem "Woodstockowicze - dla ciebie brudasy, śmiecie i zwierzęta. Dla mnie też XD".

Powiem tak... o mnie ludzie zawsze sobie mogli gadać, bo swoją wartość znam i takie teksty spływają po mnie jak po kaczce. Ale nigdy nie potrafiłam być obojętna, gdy pod ostrzałem wyzwisk stawała bliska i ważna dla mnie osoba. A właśnie ci ludzie, przyjeżdżający na Woodstock, są mi cholernie bliscy i traktuje ich jak jedną wielką rodzinę. Pokażcie mi drugie takie miejsce na ziemi, drugi taki festiwal, gdzie mijający się ze sobą ludzie traktują się jak rodzinę? I jeżeli w dzisiejszych czasach, ludzie, którzy bezinteresownie wyciągną do ciebie pomocną rękę, zaakceptują cię, pogadają jak z kumplem, którego znają już parę dobrych lat, przytulą cię i zatroszczą się o ciebie to śmiecie i zwierzęta - to ja nie wiem gdzie ten świat zmierza...

I czemuż też wszyscy się tak doczepili tego cholernego błotka? Błotko to mały pixel, na przestrzeni całego festiwalu. Grzybek to element Woodstocku, a nie Woodstock to element grzybka. 

W tym roku sama wrzuciłam się do błotka. I polecam to gorąco. Każdemu. Tak zwyczaje się wybrudzić, czerpiąc z tego radość i nie zwracając uwagi na to, że piach spływa z każdej części ciała. Obudzić w sobie dzieciaka, którego wyżarła dorosłość.

Może właśnie tego przeciwnikom Woodstocku brakuje?